АДАМНЫҢ КЕЙБІР КЕЗДЕРІ

Адамның кейбір кездері 
Көңілде алаң басылса; 
Тәңірінің берген өнері 
Көк бұлыттан ашылса.

Сылдырлап өңкей келісім 
Тас бұлақтың суындай, 
Кірлеген жүрек өз ішін 
Тұра алмас әсте жуынбай.

Тәңірінің күні жарқырап, 
Ұйқыдан көңіл ашар көз. 
Қуатты ойдан бас құрап, 
Еркеленіп шығар сөз.

Сонда ақын белін буынып, 
Алды-артына қаранар. 
Дүние кірін жуынып, 
Көрініп ойға сөз салар.

Қыранша қарап қырымға, 
Мұң мен зарды қолға алар. 
Кектеніп надан, зұлымға, 
Шиыршық атар, толғанар.

Әділет пен ақылға 
Сынатып көрген-білгенін, 
Білдірсе алыс, жақынға 
Солардың сөйле дегенін.

Ызалы жүрек, долы қол, 
Улы сыя, ащы тіл 
Не жазып кетсе, жайы сол, 
Жек көрсеңдер, өзің біл.

1896-шы жыл