ӨЗІҢЕ СЕНБЕ, ЖАС ОЙШЫЛ

(М.Ю. ЛЕРМОНТОВТАН)

Өзіңе сенбе, жас ойшыл,

Тіл өнері дертпен тең.

Көңілдің жүгін қиял қыл,

Ызаға тұтқын бойың-зең.

Қасиет тұтып, ойға ұмтыл,

Қан қайнап, қуат егілсін!

Онан гөрі еңбек қыл,

Улы сусын төгілсін!

Ойлай берсең, ой деген

Не қызыққа келер кез.

Кісі айтпаған, білмеген,

Күй әдемі, тәтті сөз.

Тыңдама оны, ұмыт сен,

Бүркен-дағы, бар да жат.

Тамылжытып айтқанмен,

Қыла алмассың сен қымбат.

Кез болсаң қайғы я зарға

Құрсатса тілді ұмтылтып,

Алып шықпа базарға,

Асаудайын бұлқынтып.

Қайғы-дертің мейлі мың,

Саудаға салмаң өзіңе ар.

Жаныңа түскен жараның

Іріңін нетсін надандар.

Біліп оған не керек,

Ішіңнен қайғы жемесең,

Жалтаңдаған жас жүрек

Байғұс-ай десін демесең.

Өз бойыңа болып сақ,

Жан-жағыңа қараңдар!

Күн көріп жүр күліп-ақ

Сенен басқа жарандар.

Олардың да ешбірін

Қайғы аман қойған жоқ шығар.

Ойлап, байқап көр түрін,

Таттырмап па дүние зар?

Күлкі болмай, қой, жаным,

Сен бүйтесін, ол қайтті?

Олар көрген арманын

Кімге шақты, кімге айтты?